Door de nijpende personeelstekorten in de ggz zijn instellingen aangewezen op de inhuur van duurbetaalde zzp-psychiaters die bepaalde diensten weigeren en hoge tarieven vragen. ‘Je hebt ze alleen keihard nodig.’
Het is crisis in de ggz. Na eerdere massaontslagen drijven instellingen op uitzendkrachten en duurbetaalde zzp-psychiaters. Samen met Roos Menkhorst onderzocht ik een half jaar lang de gevolgen van het grote personeelstekort in de ggz. We schreven een longread voor de Groene Amsterdammer, en stonden op de voorpagina van dagblad Trouw.
Kinderboekenschrijver en -illustrator Marit Törnqvist stelde voor vluchtelingenkinderen een boek samen met Arabische vertalingen van Nederlandse kinderverhalen. Ze hoopt dat meer mensen, net als zij, bevriend raken met een vluchteling.
Hooligan Sparrow noemt ze zichzelf. De Chinese vrouwenrechtenactivist Ye Haiyan probeert tegen de klippen op Chinese burgers te leren dat je actie kunt voeren. Voor filmfestival Movies that Matter interviewde ik Nanfu Wang, die een film maakte over Sparrow en prompt zelf doelwit werd van geheim agenten.
In communistisch Polen verzon radiomaakster Janina Jankovska allerlei manieren om de censor te ontwijken en de verhalen die ze écht wilde vertellen toch bij haar publiek te krijgen. In 2018, in een tijd van Twitter en fake news, spuit de werkloze Jos Ripken vanuit zijn huis in Biddinghuizen de hele dag door ongebreideld zijn mening over politici. Hij gaat daar behoorlijk ver in, soms op het bedreigende af. Is de vrijheid van meningsuiting daarvoor bevochten? We maakten een bijzondere podcast waarin we hun verhalen verstrengelden.
Met het Iron Curtain Project lukte ons het bijna onmogelijke: rechtse en linkse Poolse journalisten (‘vijanden’) bij elkaar brengen op één podium. Het ging goed – nou ja, bíjna.
Met mijn collega’s van Bureau Boven reisde ik af naar Hongarije, om voor ons Iron Curtain Project uit te zoeken hoe het toch kan dat Hongarije een generatie geleden de eerste was om het IJzeren Gordijn te ontmantelen, en nu de eerste is om de hekken van Europa op te richten.
Het resultaat is een multimediale longread over twee mannen aan de grenslinie, die zich plots in het brandpunt van de geschiedenis bevinden. Een verhaal over de oude en nieuwe hekken in Europa – en het prikkeldraad in ons hoofd.
De longread is voor 4 euro hier te koop, bij digitale uitgeverij Fosfor.
Ik interviewde Geraldine Henneghien, een dappere moeder die haar zoon verloren is omdat hij naar Syrië vertrok als strijder voor IS. Henneghien woont in de Brusselse wijk Molenbeek, en richtte een vereniging op voor ouders van IS-strijders die vaak niet serieus genomen worden en als ‘terroristenfamilies’ worden beschouwd.
Henneghiens 18-jarige zoon viel in handen van een ronselaar. “Ze zoeken een jongen met een probleem, ze wrijven het in, en bieden vervolgens de oplossing. ‘Hier zit niemand op je te wachten. Ze geven je geen werk, je hebt geen geld, je bent niemand. Daar ben je nodig, daar ben je belangrijk. Je gaat het Syrische volk helpen, je staat aan de basis van een nieuwe staat. Je krijgt geld, een appartement, een plek in de maatschappij’.”
De beelden van uitgemergelde kinderen als beesten opgesloten in Ceauşescu’s weeshuizen, schokten in 1990 de hele wereld. Er is een hoop veranderd; Roemenië wordt zelfs een ‘voorbeeldland’ genoemd. Voor het Iron Curtain Project bezocht ik de ‘nieuwe’ Roemeense weeshuizen en ontmoette Vișinel Balan (30) en Daniel Rucareanu (40), beiden opgegroeid in één van Ceauşescu’s huizen. Zij strijden bijna dertig jaar na de val van de Roemeense dictator nog steeds voor een betere opvang voor kinderen. De één door de hedendaagse schandalen aan te kaarten, de ander door zijn blik op het verleden te richten.
Voor dagblad Trouw interviewde ik voor de serie ‘Levenslessen’ de Poolse ondernemer Kris Florek (35). Hij ontvluchtte de armoede en alcohol thuis en begon in Nederland als afwasser. Nu runt hij vier bedrijven, één daarvan verkoopt Hollandse friet in Polen. ‘Op een ochtend sprak ik mezelf toe: Als je niks doet, zal er ook niks veranderen.’
