Entries by admin

,

Jonge artsen leren praten via een omweg

Artsen rommelen liever wat aan dan dat ze professionele tolken inschakelen, blijkt uit onderzoek. De verplichte cursus Omgaan met een taalbarrière moet de koudwatervrees wegnemen.

In langzaam Arabisch legt de voice-over iets uit. Je kunt horen dat de stem moeite doet zich verstaanbaar te maken, maar de vierdejaars geneeskundestudenten ontgaat iedere betekenis. Ze zien een plaatje van twee mannen aan een tafel, de één is overduidelijk de dokter, de ander de patiënt. Dan verschijnt, naast allerlei Arabische tekens, kort de website ‘diabete.ma’ in beeld – het enige houvast.

In wiens belang is die nevenfunctie?

Hoogleraren economie en accountancy hebben er vaak een commerciële baan naast. Dubbelfuncties mogen, maar discussie is er wel. ‘Praktijkhoogleraren’ vinden zelf dat ze een nuttige bijdrage leveren.

Ieder jaar legt hoogleraar corporate finance Jaap Koelewijn zijn studenten van de Nyenrode Universiteit uit hoe de kredietcrisis is ontstaan. „Hoe kan het dat we allemaal dachten slimmer te zijn dan de rest van de markt?” Koelewijn kan het weten, want hij was erbij. Niet vanaf de zijlijn, uitkijkend uit een ivoren toren van de universiteit, maar met zijn voeten in de modder. Koelewijn is namelijk slechts één dag in de week hoogleraar, en bovenal een ‘praktijkman’. Als zzp’er doet hij advieswerk in onder andere corporate finance en beleggingsbeleid, voorheen had hij banen bij de AFM, Robeco en MeesPierson.

Mijn leven in apps

Een maand lang mat ik zo’n beetje mijn hele leven: van de stappen die ik zette, en het aantal eiwitten dat ik at, tot mijn ‘geluksgevoel’.

Een doorsnee dinsdag uit mijn leven: Ik word wakker om 7:22, nadat ik 7 uur en 2 minuten heb geslapen, waarvan 45 procent in diepe slaap. Ik ren 8,2 kilometer in 43 minuten (6600 stappen gezet, 431 calorieën verbrand). Ik voel me voor 57 procent gelukkig en voor 32 procent relaxed. Ik werk 9 uur en 7 minuten op mijn computer, waarvan bijna 6 uur in Word en – hoe productief – slechts 16 actieve minuten op Facebook. Ik eet en drink 2.135 calorieën, en spendeer 3 uur en 40 minuten aan ‘sociale ontspanning’.

‘Praten met de patiënten? Ach, da’s een hobby van Eijkman.’

Pus, etter en wortelresten – het was doffe ellende in de monden van de Nederlandse bevolking toen Michiel Eijkman zijn werk bij sociale tandheelkunde aanving. Tegen de stroming in, begon Eijkman aan voorlichtingsprojecten en maakte hij zich hard voor onderwijs in gespreksvoeringstechnieken. Pionierswerk. “Gedragswetenschappen was iets voor geitenwollensokken, en mannen met lange haren. ‘Wij tandartsen’ hadden een klinisch vak, dat was niet vaag.”

Michiel Eijkman werd tandarts uit recalcitrantie. “Mijn familie zat vol medici, het was duidelijk dat ook ik medicijnen zou studeren. Ik ging me inschrijven op de universiteit van Utrecht, en vond een zaal vol balies. In een opwelling, een puberale gril, bedacht ik: Nee. Ik word tandarts. Ik liep naar een andere balie.”

, ,

In de war in niemandsland

Waar iedereen op doorreis is, hebben zij hun basis. Schiphol kent een harde kern van dertig ‘bewoners’ met psychische problemen.

“Je moet goed kunnen kijken, mensen zien“, zegt Hans Pijp. Op Schiphol Plaza, het centrale plein van de luchthaven, krioelt het van de mensen. Ze bekijken de aankomst- en vertrektijden van de vliegtuigen, ze snauwen in exotische talen hun jengelende kinderen toe, ze eten een hamburger, kopen nog snel even hun laatste vakantiebenodigdheden. Maar Pijp ziet iets anders. Dwars door de chaos van mensen op weg naar hun bestemming, loopt een vrouw. Ze duwt een karretje met een paar weekendtassen – zoals zo vele anderen dat hier doen. “Zij woont hier”, zegt Pijp. “Ze is dakloos en psychotisch.”

,

Tolhuistour: audiotour over het voormalig Shell-terrein

Samen met mijn collega’s van Bureau Boven maakte ik een audiotour over een bijzonder gebied in Amsterdam-Noord, net aan de overkant van het IJ. Zeventig jaar lang huisde Shell hier en was het hermetisch afgesloten voor niet-werknemers. Inmiddels is het een culturele vrijplaats. In de Tolhuistuingebied houden we zelf ook kantoor.

De Tolhuistour voert de bezoekers via muziek, geluid en vertellingen langs intrigerende verhalen uit het verleden. Zo hoor je over het galgenveld, waar Elsje Christiaens in 1664 werd opgehangen, maar ook over de liefdesboom die ernaast stond. Actrice Willeke van Ammelrooy vertelt hoe ze haar carrière bij Shell begon, oud-politicus Wijnand Duyvendak herbeleeft de Spektakelblokkade, een demonstratie tegen Shell. Kunstenaar Lucebert wordt opgevoerd als inspiratiebron voor de huidige Tolhuistuin, maar ook als dakloze die zich warm hield aan de motor van de pont. Daarnaast tonen de huidige bewoners hun werk: zoals de 3D-printer van Dus Architecten waaruit binnenkort een grachtenpand zal verrijzen.

,

Doorstarten? Bewijs je eerst maar weer eens.

Dit jaar ging tot nu toe een recordaantal bedrijven failliet Sommige maken een doorstart Maar doorstarters moeten hard werken om weer vertrouwen te winnen.

Als je wint, heb je vrienden. Zolang je blijft winnen. Michel Aarden (44) weet hoe dat werkt. Hij had een reclamebureau. In 2001 begonnen zijn compagnon en hij met z’n tweetjes. Na amper drie jaar hadden ze vijf werknemers in dienst. De zaken gingen goed. Ongelooflijk goed. “We hadden grote klanten, voor wie we complete campagnes bedachten en uitvoerden: logo’s, slogans, advertenties – alles.” Opdrachten te over. “We draaiden meer dan een miljoen omzet”, vertelt Aarden. De bank leende hem anderhalve ton om verder te investeren. “Min of meer op mijn blauwe ogen.”

,

Cisca’s nieuwe emancipatie. De werkende 65-plusser

Cisca Dresselhuys, oud-hoofdredacteur van Opzij, begon na haar pensioen aan een carrière als freelancejournalist. Sindsdien heeft ze een nieuwe groep om voor te vechten: “Ik ben de leuke Jan Nagel.

‘In 2008 kreeg ik de Mercur d’Or uitgereikt, een prijs voor je hele carrière. In mijn dankwoord heb ik gezegd: ‘Ik zie het als een mooie aanmoedigingsprijs voor een beginnende freelancer.’ Vrolijk gelach in de zaal. Iedereen dacht dat ik een grapje maakte, maar ik meende het serieus.”

Hij noemde haar Poppy

Als ze zijn e-mails las, kreeg de dag een gouden randje. Maria (61) had niet verwacht dat de liefde haar nog eens zou vinden. Te mooi om waar te zijn, dacht ze. En dat was het ook.

Wanneer Maria (61) ‘s ochtends aan haar dag begon, wachtte er al een mailtje in haar inbox. “Goodmorning Poppy, I hope you’ll have a wonderful day.” Hij noemde haar Poppy. Omdat ze zo van wilde bloemen houdt, vooral van klaprozen.