Artikelen
Interview met Philip Huff over huiselijk geweld. ‘Ik wilde gehoord worden. Ook door mensen die wegkeken’
Ik interviewde Philip Huff voor dagblad Trouw over zijn nieuwe boek Wat je van bloed weet, waarin hij schrijft over het geweld van zijn ouders in zijn jeugd. ‘De buren bonkten soms op de muren, dat was blijkbaar het maximale dat ze meenden te kunnen doen.’
Interview met cowboy-psychiater Bram Bakker, die zijn vak verlaat
De bekende psychiater Bram Bakker heeft afscheid genomen van zijn beroepsgroep. Ik interviewde hem voor dagblad Trouw over de keuze het vak te verlaten, en over wat hij nu van plan is: hij wil de psychiatrie nu van buitenaf veranderen. Mega-ambitieus, noemt hij dat zelf. 'Ik heb twintig jaar geprobeerd me te verhouden tot hoe het hoorde, en dat is niet gelukt.'
Het moet helemaal anders in de ggz, zeggen deze hoogleraar en ex-patiënt
Ik had een bijzonder gesprek met psychiater Jim van Os en onderzoeker en ggz-ervaringsdeskundige Myrrhe van Spronsen. Samen schreven zij een boek over hoe het beter kan in de ggz-zorg. 'Psychisch lijden is niet op een medische manier te begrijpen.'
De ‘Arbeitseinsatz’, een vergeten verhaal in de oorlogsgeschiedenis
Maar liefst een half miljoen Nederlandse mannen werden tijdens de Tweede Wereldoorlog verplicht te werk werden gesteld in Duitsland. Toch is het onderwerp onderbelicht gebleven in de herinneringscultuur. Voor dagblad Trouw sprak ik met historica Renske Krimp die hiernaar onderzoek doet, en met drie mannen die de Arbeitseinsatz zelf hebben meegemaakt.
Interview met schrijver Patricia Lockwood over leven in een rechthoek, het scherm
Ik was ontzettend onder de indruk van Patricia Lockwoods boek Hier hoor je niemand over. Voor Trouw mocht ik haar interviewen over een leven online, tijd verspillen, en minuten als gouden munten. Haar gesproken zinnen waren al even scherpzinnig als de zinnen in haar boek.
Moeder en zus van Michael P. doorbreken het stilzwijgen: ‘Hij heeft het gedaan, maar wij moeten het oplossen’
Dit was één van de indrukwekkendste interviews die ik de afgelopen tijd hield. De moeder en zus van Michael P. (de moordenaar en verkrachter van Anne Faber) vertelden mij urenlang, in meerdere sessies, hun verhaal: hoe is het om familie te zijn van iemand die zoiets gruwelijks heeft gedaan. Het interview kwam als longread in Trouw, ik schreef ook een algemeen nieuwsbericht over hulp aan families van daders, dat op de voorpagina werd gepubliceerd.
Mentale gezondheid, wat is dat eigenlijk? Voor Filosofie Magazine probeerde ik een antwoord te vinden
Naarmate de pandemie langer duurt, verschuift de aandacht naar de psychische gevolgen van lockdowns, thuiswerken en avondklok – naar onze ‘mentale gezondheid’. Maar wat betekent dat eigenlijk? Filosofie Magazine vroeg mij in een verhaal antwoord te geven op deze vraag.
Zijn familie bedacht een speciaal horloge, zodat Salim in een psychose niet meer verdwaalt
Iedere dag loopt Salim (32) met grote passen over de lange weg van de ggz-instelling Parnassia waar hij woont, naar het winkelcentrum in Loosduinen, twee kilometer verderop. Haast heeft hij niet, maar hij houdt niet van langzaam lopen. In het winkelcentrum koopt hij een pakje shag, vloeitjes, en een aansteker als de zijne op is. Of hij kijkt alleen maar een beetje om zich heen, groet de mensen die hij van gezicht kent omdat hun routine de zijne kruist. Daarna loopt hij weer terug, over diezelfde lange weg.
Maar soms is Salim geen wandelende man, maar iemand die andere mensen een 'verwarde man' zouden noemen. Hoe te voorkomen dat hij letterlijk en figuurlijk de weg kwijt raakt? Zijn familie verzon een oplossing: een horloge dat niet af kan.
Maar soms is Salim geen wandelende man, maar iemand die andere mensen een 'verwarde man' zouden noemen. Hoe te voorkomen dat hij letterlijk en figuurlijk de weg kwijt raakt? Zijn familie verzon een oplossing: een horloge dat niet af kan.
Hoe schrijver Daan Heerma van Voss vat kreeg op het monster van angst
Elke keer na een periode waarin hij werd geregeerd door angst, dacht hij: dit gaat me niet nog eens gebeuren. Inmiddels weet hij dat hij zichzelf voor de gek hield. Ik interviewde hem voor Trouw over zijn zijn boek De bange mens waarin hij probeert vat te krijgen op zijn angsten.
Praten over seksueel geweld? Ook hulpverleners vinden het veel te eng
Psychologen en verslavingsdeskundigen vinden het moeilijk met cliënten te praten over seksueel geweld. Terwijl de ervaring van toen vaak een verklaring is voor de problemen van nu. Voor Trouw maakte ik dit achtergrondverhaal over een uiterst gevoelig onderwerp.
‘Wat?! Ben je nu nog steeds ziek?’ – De keerzijde van het broodfonds
Een Broodfonds is een fantastisch systeem. Toen ik door een ongeluk tijdelijk arbeidsongeschikt werd, kreeg ik van mijn mede-broodfondsleden schenkingen waardoor ik mijn hoofd boven water kon houden. Maar een broodfonds heeft ook keerzijden. Ik schreef erover in dagblad Trouw.
Pluk van de Petteflet in het Arabisch
Kinderboekenschrijver en -illustrator Marit Törnqvist stelde voor vluchtelingenkinderen een boek samen met Arabische vertalingen van Nederlandse kinderverhalen. Ze hoopt dat meer mensen, net als zij, bevriend raken met een vluchteling.
‘Een activist? Nee hoor, dat is een prostituee’
Hooligan Sparrow noemt ze zichzelf. De Chinese vrouwenrechtenactivist Ye Haiyan probeert tegen de klippen op Chinese burgers…
“Verbazingwekkend dat die rechtse jongen zo welgemanierd is.”
Met het Iron Curtain Project lukte ons het bijna onmogelijke: rechtse en linkse Poolse journalisten ('vijanden') bij elkaar brengen op één podium. Het ging goed - nou ja, bíjna.
De terugkeer van het prikkeldraad
Met mijn collega's van Bureau Boven reisde ik af naar Hongarije, om voor ons Iron Curtain Project uit te zoeken hoe het toch kan dat Hongarije een generatie geleden de eerste was om het IJzeren Gordijn te ontmantelen, en nu de eerste is om de hekken van Europa op te richten.
Het resultaat is een multimediale longread over twee mannen aan de grenslinie, die zich plots in het brandpunt van de geschiedenis bevinden. Een verhaal over de oude en nieuwe hekken in Europa - en het prikkeldraad in ons hoofd.
De longread is voor 4 euro hier te koop, bij digitale uitgeverij Fosfor.
Het resultaat is een multimediale longread over twee mannen aan de grenslinie, die zich plots in het brandpunt van de geschiedenis bevinden. Een verhaal over de oude en nieuwe hekken in Europa - en het prikkeldraad in ons hoofd.
De longread is voor 4 euro hier te koop, bij digitale uitgeverij Fosfor.
Moeders van jihad-zonen weten wel beter
Ik interviewde Geraldine Henneghien, een dappere moeder die haar zoon verloren is omdat hij naar Syrië vertrok als strijder voor IS. Henneghien woont in de Brusselse wijk Molenbeek, en richtte een vereniging op voor ouders van IS-strijders die vaak niet serieus genomen worden en als 'terroristenfamilies' worden beschouwd.
Henneghiens 18-jarige zoon viel in handen van een ronselaar. "Ze zoeken een jongen met een probleem, ze wrijven het in, en bieden vervolgens de oplossing. 'Hier zit niemand op je te wachten. Ze geven je geen werk, je hebt geen geld, je bent niemand. Daar ben je nodig, daar ben je belangrijk. Je gaat het Syrische volk helpen, je staat aan de basis van een nieuwe staat. Je krijgt geld, een appartement, een plek in de maatschappij'."
Henneghiens 18-jarige zoon viel in handen van een ronselaar. "Ze zoeken een jongen met een probleem, ze wrijven het in, en bieden vervolgens de oplossing. 'Hier zit niemand op je te wachten. Ze geven je geen werk, je hebt geen geld, je bent niemand. Daar ben je nodig, daar ben je belangrijk. Je gaat het Syrische volk helpen, je staat aan de basis van een nieuwe staat. Je krijgt geld, een appartement, een plek in de maatschappij'."
De strijd van Ceauşescu’s kinderen
De beelden van uitgemergelde kinderen als beesten opgesloten in Ceauşescu’s weeshuizen, schokten in 1990 de hele wereld. Er is een hoop veranderd; Roemenië wordt zelfs een ‘voorbeeldland’ genoemd. Voor het Iron Curtain Project bezocht ik de 'nieuwe' Roemeense weeshuizen en ontmoette Vișinel Balan (30) en Daniel Rucareanu (40), beiden opgegroeid in één van Ceauşescu’s huizen. Zij strijden bijna dertig jaar na de val van de Roemeense dictator nog steeds voor een betere opvang voor kinderen. De één door de hedendaagse schandalen aan te kaarten, de ander door zijn blik op het verleden te richten.
‘Ik begon met drie euro per uur’
Voor dagblad Trouw interviewde ik voor de serie 'Levenslessen' de Poolse ondernemer Kris Florek (35). Hij ontvluchtte de armoede en alcohol thuis en begon in Nederland als afwasser. Nu runt hij vier bedrijven, één daarvan verkoopt Hollandse friet in Polen. 'Op een ochtend sprak ik mezelf toe: Als je niks doet, zal er ook niks veranderen.'
Gevangen tot het jaar 9999
In de gevangenis in het Belgische dorpje Merksplas zitten psychisch zieke gevangenen opgesloten zonder behandeling. Officiële datum van vrijlating: 31 december van het jaar 9999. Filmmaakster Ellen Vermeulen probeerde voor de film 9999 in hun hoofden te kruipen.
Een man staat voor een muur en staart voor zich uit. Een man rookt zijn zoveelste sigaret. Een man blaast liggend op zijn bed tegen een veertje. Een man ijsbeert: twee stappen naar de muur, twee stappen naar de deur. En dat heel vaak.
“Alles is tijdloos”, zegt de Belgische filmmaakster Ellen Vermeulen. “Er is geen chronologie, geen eerder of later, geen ontwikkeling.” Voor de vijf personen die Vermeulen portretteert in haar film 9999 bestaat alleen de eindeloosheid.
Een man staat voor een muur en staart voor zich uit. Een man rookt zijn zoveelste sigaret. Een man blaast liggend op zijn bed tegen een veertje. Een man ijsbeert: twee stappen naar de muur, twee stappen naar de deur. En dat heel vaak.
“Alles is tijdloos”, zegt de Belgische filmmaakster Ellen Vermeulen. “Er is geen chronologie, geen eerder of later, geen ontwikkeling.” Voor de vijf personen die Vermeulen portretteert in haar film 9999 bestaat alleen de eindeloosheid.
The Yes Men: Ook activistische kwajongens worden volwassen
De Yes Men, beroemd om hun bizarre acties waarin ze zich voordoen als vertegenwoordigers van grote bedrijven, zijn ‘volwassen’ geworden. Tussen alle hilarische acties door, vragen ze zich soms stiekem af: ‘Heeft het wel zin?’
Typisch een Yes-Men-actie: je trekt een (slechtzittend) pak aan, huurt een zaaltje, nodigt een boel journalisten uit, en doet alsof je een zeer belangrijk figuur bent van de – in dit geval – Amerikaanse Chamber of Commerce. Vervolgens verklaar je een boodschap die bizar, ‘te mooi om waar te zijn’, of uiterst cynisch is. Je pleit als machtig lobbyorgaan Chamber of Commerce bijvoorbeeld voor een ‘ferme wetswijziging’ om klimaatverandering tegen te gaan. Immers: klimaatverandering is ‘bad for business’. Dat de echte Chamber of Commerce nog tijdens je ‘persconferentie’ komt roepen dat je een zwendelaar bent, doet daar niks aan af. Sterker nog: het leidt alleen maar tot meer media-aandacht. En dus meer aandacht voor het probleem.
Typisch een Yes-Men-actie: je trekt een (slechtzittend) pak aan, huurt een zaaltje, nodigt een boel journalisten uit, en doet alsof je een zeer belangrijk figuur bent van de – in dit geval – Amerikaanse Chamber of Commerce. Vervolgens verklaar je een boodschap die bizar, ‘te mooi om waar te zijn’, of uiterst cynisch is. Je pleit als machtig lobbyorgaan Chamber of Commerce bijvoorbeeld voor een ‘ferme wetswijziging’ om klimaatverandering tegen te gaan. Immers: klimaatverandering is ‘bad for business’. Dat de echte Chamber of Commerce nog tijdens je ‘persconferentie’ komt roepen dat je een zwendelaar bent, doet daar niks aan af. Sterker nog: het leidt alleen maar tot meer media-aandacht. En dus meer aandacht voor het probleem.
‘Als ze je slaan, sla vooral niet terug’
Vanuit Denemarken is de 27-jarige Maryam Al-Khawaja de spreekbuis voor de Bahreinse mensenrechtenactivisten. Hoewel haar vader in de gevangenis wordt gemarteld, blijft Maryam pleiten voor geweldloos verzet.
Maryam Al-Khawaja was in het ordentelijke Kopenhagen toen ze gebeld werd door de voorzitter van de mensenrechtenorganisatie uit Bahrein. “Ik heb nu zoiets verschrikkelijks gehoord, dit moet je onder de internationale aandacht brengen”, zei hij. Hij vertelde haar over een politieke gevangene die vreselijk was gemarteld, zowel mentaal, fysiek, als seksueel. Toen men probeerde de gevangene te verkrachten, had hij net zo lang met zijn hoofd tegen de muur gebeukt tot hij bewusteloos was geraakt. “En schrijf zijn naam erbij”, vervolgde de man. “Abdulhadi Al-Khawaja.” De gevangene was Maryam’s vader.
Maryam Al-Khawaja was in het ordentelijke Kopenhagen toen ze gebeld werd door de voorzitter van de mensenrechtenorganisatie uit Bahrein. “Ik heb nu zoiets verschrikkelijks gehoord, dit moet je onder de internationale aandacht brengen”, zei hij. Hij vertelde haar over een politieke gevangene die vreselijk was gemarteld, zowel mentaal, fysiek, als seksueel. Toen men probeerde de gevangene te verkrachten, had hij net zo lang met zijn hoofd tegen de muur gebeukt tot hij bewusteloos was geraakt. “En schrijf zijn naam erbij”, vervolgde de man. “Abdulhadi Al-Khawaja.” De gevangene was Maryam’s vader.
Een opstandig kind van 83
Zolang de 83-jarige Egyptische Nawal El Saadawi zich kan heugen, schopt ze overal tegenaan. Tegen de hoofddoek, het geloof, en vrouwenbesnijding, maar ook tegen make-up, het kapitalisme en zelfs tegen de film over haarzelf.
Ondanks haar opvallend witte haren, doet de 83-jarige Nawal El Saadawi misschien nog wel het meest denken aan een opstandig kind. Een kind dat graag heeft dat de dingen gaan zoals zij het wil. Koppig, en vol energie. Ze trekt haar eigen plan, en lijkt zich verder nergens wat van aan te trekken. Zo ontvangt El Saadawi haar gasten in hotelbed, in pyjama. Behoedzaam richt ze de spot van de buigzame halogeen leeslamp naast haar bed precies zo dat ‘ie recht in het gezicht van de interviewer schijnt.
Ondanks haar opvallend witte haren, doet de 83-jarige Nawal El Saadawi misschien nog wel het meest denken aan een opstandig kind. Een kind dat graag heeft dat de dingen gaan zoals zij het wil. Koppig, en vol energie. Ze trekt haar eigen plan, en lijkt zich verder nergens wat van aan te trekken. Zo ontvangt El Saadawi haar gasten in hotelbed, in pyjama. Behoedzaam richt ze de spot van de buigzame halogeen leeslamp naast haar bed precies zo dat ‘ie recht in het gezicht van de interviewer schijnt.
